Ενα κουδούνι για όλους μας...

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Ένα κουδούνι για όλους μας

Tου Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini.gr

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβριος, μου δημιουργείται πάντα το περίεργο συναίσθημα της χαρμολύπης. Από τη μια πλευρά δεν μπορώ να «πνίξω» τη λύπη μου που ένα ακόμη καλοκαίρι πέρασε τόσο γρήγορα -πόσο εύστοχος, αλήθεια, είναι ο στίχος «τα καλοκαίρια μας μικρά...»- και από την άλλη ξεγελιέμαι στην ιδέα ότι η επιστροφή ακόμη και στη ρουτίνα, πάντα γεννά νέες προσδοκίες, νέες ελπίδες, νέα όνειρα, με λίγα λόγια αυτήν την πίστη που χρειαζόμαστε όλοι ότι φέτος μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα από πέρυσι και να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος.

Σκεφτόμουν ότι αυτό το περίεργο σεπτεμβριανό συναίσθημα ενδεχομένως έχει τις ρίζες του στα μαθητικά μας χρόνια. Τότε δηλαδή που το φορτωμένο οικογενειακό αυτοκίνητο άφηνε «οριστικά» πίσω του τη θάλασσα και το μυαλό μας ήταν ήδη στο σχολείο, αλλά δεν ξέραμε αν θέλαμε ή δεν θέλαμε να το ξαναεπισκεφθούμε.

Από τη μια αναλογιζόμασταν με τρόμο το βάρβαρο σχολικό ξύπνημα, τους βαθμούς, τα διαγωνίσματα, τις εξετάσεις, και, από την άλλη, αισθανόμασταν ωραία που μεγαλώσαμε κατά μία τάξη και δεν βλέπαμε την ώρα να διηγηθούμε με πάσα λεπτομέρεια (και με μια δόση υπερβολής) στους συμμαθητές μας τα κατορθώματα του καλοκαιριού, να πάρουμε στα χέρια μας τα νέα βιβλία και κυρίως να δούμε ποιοι θα είναι οι νέοι, ή μάλλον, οι νέες μας συμμαθήτριες...

Τελικά, σκέφτομαι, αυτή η προσμονή της νέας αρχής μάς όπλιζε κάθε Σεπτέμβριο να ξυπνήσουμε όχι μόνον αδιαμαρτύρητα, αλλά και χαρούμενοι για να είμαστε συνεπείς στο πρώτο σχολικό κουδούνι.

Σας περιγράφω με μια δόση νοσταλγίας τη σεπτεμβριανή χαρμολύπη, γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που στα πρόσωπα των γύρω μου δεν βλέπω καμία ελπίδα -ή έστω την ψευδαίσθηση της ελπίδας- για μια νέα αρχή. Κοιτώντας τους, αισθάνομαι ότι αυτόν τον Σεπτέμβριο, μοιάζουμε όλοι, για πρώτη φορά ίσως, να έχουμε χάσει κάθε αισιοδοξία και προσδοκία ότι κάτι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί. Σαν να μας έχει κυριεύσει μια αδιόρατη, αλλά γενικευμένη κατήφεια και απογοήτευση. Σαν να έχουμε συλλογικώς συμβιβασθεί στην ιδέα ότι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μη μας βρουν τα χειρότερα. Μην έρθουν νέοι φόροι, μη χάσουμε τη δουλειά μας, μη βρει εμάς και τους δικούς μας κανένα κακό. Ηταν που ήταν στραβό το κλήμα ήρθαν και οι φωτιές...

Δεν ξέρω αν αυτή την πρωτόγνωρη συλλογική απογοήτευση την έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι και πολύ αμφιβάλλω αν κρίνω από τις διαχειριστικές επιλογές τους για τη νομή της εξουσίας. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι όλοι αναζητούμε με αγωνία εδώ και καιρό ένα στόχο, ένα λόγο, μια αφορμή: για να επανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας, την πίστη μας, την ελπίδα μας. Για να χαμογελάσουμε -έστω για λίγο- τώρα που το κουδούνι θα χτυπήσει ξανά πριν μπούμε και πάλι στις «τάξεις» μας...